Το ρολόι

Ιχνηλατώ την δίνη και μπροστά της στέκομαι
την βλέπω τρελλά να γυρίζει ασταμάτητα
βουτάω μέσα στο χάος της
και σε είδα να έρχεσαι μ'ένα χαμόγελο
εσύ η δίδυμη αδελφή μου στον θάνατο
να με ρωτάς αν φοβάμαι.

Εχω ξανάρθει εδώ αλλά ποτέ τόσο βαθειά.
Τι είναι αυτό που κρατάς;
Τα χέρια σου έτεινες να μου το δώσεις
μα πριν το αγγίξω χάθηκες
να αιωρείται έμεινε μόνο ένα άσπρο ρολόι τετράγωνο.

Κι'έτρεξα να το πιάσω πριν πέσει στο πάτωμα
αλλά είδα πως πάτωμα δεν υπήρχε
σ'ένα άσπρο δωμάτιο βρισκόμουν
κι'οι τοίχοι του ήταν από σύννεφα.
Στην αγκαλιά μου το κράτησα σφιχτά
μα ήταν ήδη σπασμένο
έντρομη μην χάσω κάποιο κομμάτι
κοίταξα το στήθος μου αν είχα κοπεί.

Μα πως θα μπορούσε ποτέ να πληγώσει
κάτι που με τόση αγάπη δωρίζεται;
Κι'αναρωτήθηκα αν μήνυμα είναι
είναι χρόνια πολλά που μόνη μου ζω
και κώδικα με άλλους ποτέ δεν απέκτησα
την βεβαιότητα του απόλυτου συντονισμού.

Ισως φταίω αφού κομμάτια μου πάντα έδινα
ποτέ κανείς να μην γνωρίζει πόσο ευάλωτη είμαι.
Κι'είναι χρόνια που κανείς δεν γνωρίζει
την γλώσσα των δελφινιών.

Και σκέφτηκα πως ίσως ο χρόνος μου έληξε.
Μα γιατί ήρθες, αν όχι για να με πάρεις μαζί σου;
Κομμάτια της πορσελάνης στα χέρια μου
απαιτούν να βρω απαντήσεις.

Ισως απλά να μου υπενθυμίσεις
πως στις αχανείς εκτάσεις του Σύμπαντος
στο λίκνο της ζωής αιωρούμενη
υπάρχει μιά θάλασσα που κολυμπώ με δελφίνια
εκεί που ξεπήδησε η ζωή και ο θάνατος
μόνο η αγάπη αιώνια είναι.

Βούτηξα στα βαθειά να βρω την σπηλιά
να κρύψω τον εαυτό μου για λίγο
εκεί έχω κρύψει μιά αγάπη
ποτέ κανείς να μην την βρεί.

Copyright©Ελληνίδα