Επιστολή VII

Frankfurt am Main

10 Ιουλίου 1796

Αγαπητέ μου φίλε!

Υπάρχει μια ύπαρξη σ' αυτόν τον κόσμο, που όταν την ατενίζεις αρχίζεις να αναθεωρείς τις σκέψεις σου γύρω από τη Φύση. Η χάρη και η μεγαλοπρέπεια, η ηρεμία και το σφρίγος, το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα συναπαρτίζουν και συγκροτούν ένα ακτινοβόλο ον. Πρέπει να με πιστέψεις. Δύσκολο είναι να συντεθεί και πάλι ένα πλάσμα παρόμοιο μέ αυτό. Γνωρίζεις πως ήμουν! Γνωρίζεις ότι ήμουν κουρασμένος από την καθημερινή ζωή, Ότι ζούσα χωρίς πίστη, ότι ήμουν φειδωλός σε διαχύσεις, γνωριμίες, με μια φράση, ότι ήμουν δυστυχής. Θα μπορούσα λοιπόν να γίνω αυτός που είμαι σήμερα, ευτυχισμένος καθώς αετός, αν δεν είχα συναντήσει αυτή τη μοναδική ύπαρξη, που με ανανεώνει, που μ' ανακαινίζει; που μου εμπνέει την αυτοπεποίθηση, που με χαροποιεί, που ωραΐζει τη ζωή μου μέ την εαρινή της λάμψη, μια ζωή που απαξιούσα και να τη ζήσω ακόμη; Έρχoνται στιγμές που αναπολώ τις παλιές μου μέριμνες, τους παλαιούς μου περισπασμούς. Λοιπόν: Αυτες οι μέριμνες, αυτοί οι περισπασμοί τώρα μου φαίνονται χωρίς νόημα, χωρίς ουσία! Όταν αυτή είναι παρούσα, δεν είναι δυνατόν να σκέπτεσαι και να διανοείσαι θέματα "θνητά". Ίσως σε κάποια στιγμή να μπορέσω να περιγράψω και να "σκιαγραφήσω" μια "όψη" της ύπαρξης αυτής. Μα για να γίνει αυτό, πρέπει να μου "δοθεί" μια ώρα επίσημη, ήρεμη, ευλογημένη..."

Από Friedrich Hoelderlin σε Christian Ludwig Neuffer

Επιστολή VI

«Αγαπητή κυρία,

Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό σου, κάτι αξιαγάπητο, όχι όμορφο με το συμβατικό τρόπο. Έχεις χάρη και θηλυκότητα. Μοιάζεις με γυναίκα που έχει αγαπηθεί στην παιδική της ηλικία, ή κατά κάποιο μυστήριο τρόπο σε είχαν επισκεφτεί χάρες της κομψότητας και της αξιοπρέπειας. Κάτι στην έκφρασή σου είναι ασυνήθιστο. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και εύχομαι να ξανασυναντηθούν τα βλέμματά μας ξανά κάποια στιγμή».

Μάρλον Μπράντο προς την αεροσυνοδό κάποιας πτήσης

Το άγχος για το Τίποτα,προσπαθεί να γίνει άγχος για κάτι

"Αν οι ανθρωποι ζουσαν για παντα-αν δε γερνουσαν ποτε,αν μπορουσαν απλως να συνεχισουν να ζουν σ'αυτο τον κοσμο χωρις να πεθαινουν,παντα υγιεις-,νομιζεις οτι θα εκαναν τον κοπο να καταναλωσουν φαια ουσια για το πως και το γιατι των πραγματων,οπως κανουμε τωρα εμεις;Θελω να πω,σκεφτομαστε τα παντα,λιγο πολυ δηλαδη-φιλοσοφια,ψυχαναλυση,λογικη,θρησκεια,λογοτεχνια.Εχω την εντυπωση οτι αν δεν υπηρχε αυτο που λεμε θανατος,αυτες οι πολυπλοκες σκεψεις και ιδεες σαν κι αυτη δεν θα γεννιοντουσαν ποτε στον κοσμο.Δηλαδη θελω να πω-"
Η Μαγιου Καχασαρι αφησε τη φραση της μισοτελειωμενη κι εμεινε σιωπηλη για ενα διαστημα........
"Θελω να πω....αυτη ειναι η αποψη μου δηλαδη,οτι.....οι ανθρωποι ειναι αναγκασμενοι να σκεφτονται σοβαρα τι σημαινει για αυτους να ειναι ζωντανοι εδω και τωρα,γιατι ξερουν οτι καποια μερα,θα πεθανουν.Σωστα;Ποιος θα σκεφτοταν ποτε τι σημαινει να εισαι ζωντανος αν συνεχιζαμε ολοι να ζουμε επ'απειρον;Γιατι να τους νοιαζει κατι τετοιο;Η ακομα κι αν τους ενοιαζε,το πολυ πολυ να ελεγαν,"Ε τωρα,δε βαριεσαι,εχουμε καιρο για αυτο.Θα το σκεφτουμε αργοτερα".Ομως εμεις δε μπορουμε να περιμενουμε το αργοτερα.Πρεπει να σκεφτουμε τωρα,αυτο το δευτερολεπτο.Γιατι αυριο το απογευμα,μπορει να με πατησει λεωφορειο.Κι εσυ,κυριε Κουρδιστο Πουλι:μπορει να πεθανεις της πεινας.Ενα πρωι,μετα απο 3 μερες μπορει αν βρισκεσαι νεκρος στον πατο ενος πηγαδιου,Καταλαβαινεις;Κανεις δε ξερει τι μας επιφυλασσει το μελλον,για αυτο κ χρειαζομαστε τον θανατο για να εξελιχθουμε.Αυτο πιστευω εγω.Ο θανατος ειναι ενα τεραστιο,λαμπερο πραγμα,κι οσο πιο λαμπερο γινεται,τοσο περισσοτερο τρελαινομαστε στη σκεψη των πραγματων"

απόσπασμα από το βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι, "Το Κουρδιστό Πουλί"