Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Άποψη

Φαινομενικά, η όλο και αυταρχικότερη κυριαρχία της γνώμης --στις μέρες μας το "μα είναι η άποψή μου!" είναι η βασική υπεράσπιση κάθε ερμηνευτικής αυθαιρεσίας, το μότο του δικαιώματος στην άγνοια-- φαίνεται να υπογραμμίζει την αποδυνάμωση του αντικειμενικού απέναντι στην αχαλίνωτη ισχύ του υποκειμενικού.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο: η "άποψη" που το σύγχρονο μηντιοκρατικό και πολιτικό σύστημα λιβανίζει, η άποψη που προβάλλει πλέον ως το βασικότερο δικαίωμα του ευνουχισμένου ανθρώπου-ως-καταναλωτή-του-κόσμου, είναι κάθε άλλο παρά έκφραση υποκειμενικότητας. Αυτό που η παρηκμασμένη αστική δημοκρατία υποστασιοποιεί ως αδιαπραγμάτευτα, ιερά "προσωπικό" δεν είναι παρά η τεθλασμένη, ενσωματωμένη αντανάκλαση της εκχυδαϊσμένης αντικειμενικότητας που περιβάλλει το υποκείμενο. Με μια προσεκτικότερη εξέταση η "προσωπική άποψη" αποκαλύπτει την διαμεσολάβηση των μυριάδων κλισέ, στερεότυπων και μαζικών στάσεων που διακομίζονται καθημερινά από τα μήντια και τα οποία έχουμε μάθει να αναπνέουμε σαν κάποιου είδους χαμηλής τοξικότητας σημειολογικό διοξείδιο του άνθρακα.
Απέναντι στον κίβδηλο υποκειμενισμό της "άποψης", η υποκειμενικότητα που προϋποθέτει η αλήθεια δεν υποκρίνεται πως αγνοεί την ύπαρξη αντικειμενικών συνθηκών, ορίων ή προϋποθέσεων (με λίγα λόγια, την ιστορικότητα ως διάσταση της ύπαρξης). Την αναγνωρίζει ως την δύναμη αυτή που συνιστά την αμετακίνητη αδράνεια των πραγμάτων, και συνεπώς, ως την διάσταση ενάντια στην οποία κάθε τι το νέο είναι αναγκασμένο να παλέψει για να μπορέσει να λάβει χώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.