Ξύπνημα

Δεν μπορείς να φανταστείς τη μοναξιά μου πριν αρχίσει η ζωή. Ήμουν κλεισμένος μέσα σε κάτι που δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί χώρος. Άνοιγα τα μάτια μου στο κενό και συνειδητοποιούσα τη γύμνια του.. βρισκόμουν κλεισμένος μέσα σ’ αυτό, όπως ο αέρας μέσα στον αέρα. Απέκτησα συναίσθηση του εαυτού μου τη στιγμή που αντιλήφθηκα πως βρισκόμουν μέσα στο τίποτα κι ένιωσα την καρδιά μου να παγώνει.

Μέσα στην ανυπομονησία μου με κυρίεψε και μια τάση φυγής, αρκετά κωμική ή μήπως τραγική; Ανέκτησα τις αισθήσεις μου σταδιακά και με άλματα, με απειροελάχιστες μετατοπίσεις, όπως όταν ξυπνάς από τον ύπνο μέσα από ανεπαίσθητα σκιρτήματα. Ήταν μια ενστικτώδης κίνηση ανάμεσα σε σκιές  που εμφανιζόταν κι εξαφανιζόταν μέσα σε ένα  φως που δεν ήταν φως. Δεν ήξερα που να πάω, υπάκουγα σε μια ανάγκη που με έσπρωχνε πέρα από ένα τίποτα, που μέσα του δεν μπορούσα να καταλάβω απολύτως τίποτα. Άρχισα να τρέχω πίσω από τον εαυτό μου χωρίς να με φτάνω ποτέ.

Δεν μπορώ να πω πόσο κράτησε εκείνη η περιπλάνηση μέσα στη νύχτα του χρόνου, με διάπυρες επιθυμίες που ψύχονταν και γίνονταν πέτρες στον ουρανό. Περπατούσα στο άπειρο σκουντουφλώντας στα σκοτεινά,  τρεκλίζοντας διστακτικά. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο. Στάθηκα στο πηχτό σκοτάδι κι έβγαλα μια κραυγή. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τη φωνή μου. Την είδα να υψώνεται σαν βέλος και να φτάνει σε κάποιο σημείο και να σκάει εκσφενδονίζοντας θραύσματα που μεταμορφώνονταν σε μετεωρίτες. Είχα την αίσθηση πως το σύμπαν μου ήταν εκπληκτικά μονότονο και άχρωμο.

Η μοναξιά μου ήταν αβάσταχτη και στο τέλος υποχώρησα. Έγινα ερπετό, βρέθηκα στην άσχημη παρέα τους. Μου ερχόταν να κλάψω ανάμεσα σε αστραπές θυμού και ψιθύρους καταιγίδας. Προχωρούσα πάνω σε ασταθή ποδάρια και σερνόμουν πάνω στο γυμνό κορμί μου. Ξεσπάσματα οργισμένης θλίψης ξεχείλιζαν από μέσα μου. Το μυαλό μου σκοτιζόταν, η καρδιά μου χανόταν, η ψυχή μου πέθαινε.

Και… ξαφνικά έπαθα ένα σοκ που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτό που θα πάθαινα έτσι και μάθαινα ότι η ζωή μου είναι ταινία με σενάριο γραμμένο από άλλους για άλλους. Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω το σάστισμα εκείνη τη συνταρακτική στιγμή που ατένισα για πρώτη φορά τον εαυτό μου, τη ζωή μου, την ομορφιά. Μια μέρα σήκωσα τα μάτια και είδα εσένα...!