Όρια

Άντε πάλι, θα έχεις τη τιμή να διαβάσεις μερικές από τις σκέψεις ενός τρελού! Ξέρεις, τελικά η  ουσία δεν είναι να υπερβαίνεις τα όρια αλλά να ισορροπείς. Υπερβαίνω! Τι πομπώδης λέξη! Αυτή η ίδια η ιδέα της υπέρβασης βρωμάει ιεραρχία και ταξική συνείδηση. Το κόλπο δεν είναι να υπερβαίνεις τα πράγματα, όχι να τα υποβιβάσεις ή να τα αρνηθείς, πράγμα που υπονοεί  η υπέρβαση, αλλά να τα αποκαλύψεις πιο ολοκληρωτικά, να ψάξεις για την κρυφή τους σημασία, να τα φέρεις σε επαφή με την ποίηση.

Ανοησία; Ανωριμότητα; Μακάρι! Η ωρίμανση είναι μία παγίδα. Όταν σου λένε να σκάσεις, εννοούν να σταματήσεις να μιλάς. Όταν σου λένε να ωριμάσεις, εννοούν να σταματήσεις να αναπτύσσεσαι. Φτάσε σε ένα καλό και αξιοπρεπές επίπεδο, προβλέψιμο, και μείνε εκεί, για να μην παρουσιάζεις πια καμία απειλή. Αν είσαι ανώριμος αυτό σημαίνει ότι αναπτύσσεσαι ακόμη. Αν αναπτύσσεσαι ακόμη, αυτό σημαίνει ότι είσαι ζωντανός μέσα σε μια νεκρή κουλτούρα.

Καταστάσεις και γεγονότα με τραβήξανε από το άκρο στο κέντρο. Δε με ενοχλεί το κέντρο. Είναι μεγάλο και μυστηριώδες και ίσως εξίσου συναρπαστικό όσο και το άκρο, με τα σκληρά γυμνά του όρια. Αλλά μάλλον το κέντρο είναι βλαβερό μέρος για κάποιον που έχει περάσει τόσον καιρό στο άκρο. Αυτή η κανονικότητα είναι μια νεύρωση. Η μεγάλη νεύρωση του πολιτισμού. Είναι σπάνιο να βρεις κάποιον που δεν έχει προσβληθεί. Αν τελικά συνεχίσω να έρχομαι σε επαφή μαζί της, τελικά θα υποκύψω κι εγώ και νομίζω ότι αυτό θα ήταν μια τραγωδία, κάτι σα να κόψεις το κέρατο του τελευταίου μονόκερου.

Σ’ ευχαριστώ...γιατί με κάνεις να ισορροπώ...χωρίς καν να το ξέρεις...