Σαλβαδόρ Νταλί

Κάλυψε ολόκληρο το φάσμα του ερωτισμού και το έκανε με απροκάλυπτη, απόλυτα συνειδητή ικανοποίηση. Ο έρωτας, το όνειρο και η εξέγερση είναι η "Αγία Τριάδα" του. Αρκούν τα 16 λεπτά του «Ανδαλουσιανού Σκύλου» του Μπουνιουέλ (όπου το σενάριο γράφτηκε από κοινού με τον Νταλί) για να κατανοήσεις τη δημιουργική τρέλα του Καλλιτέχνη: Στην πρώτη σκηνή, ένας άνδρας (που τον υποδύεται ο Μπουνιουέλ) ακονίζει μέσα στη νύχτα το ξυράφι του πάνω σε ένα μπαλκόνι και κοιτάζει ένα σύννεφο που περνάει μπροστά από το φεγγάρι. Η λεπίδα κόβει το μάτι ενός κοριτσιού... Πώς να μην τον λατρέψεις;

«Ο πραγματικός ζωγράφος είναι εκείνος που μπορεί να ζωγραφίσει εξαιρετικές σκηνές στη μέση μιας κενής ερήμου. Ο πραγματικός ζωγράφος είναι εκείνος που μπορεί να ζωγραφίσει υπομονετικά ένα αχλάδι, τη στιγμή που τον ζώνουν οι ταραχές της ιστορίας».
«Είναι προφανές ότι υπάρχουν άλλοι κόσμοι, είναι σίγουρο. Αλλά, όπως ήδη έχω πει πολλές φορές, αυτοί οι κόσμοι εδρεύουν μέσα στον δικό μας, κατοικούν στη Γη και συγκεκριμένα στο κέντρο του θόλου του Μουσείου Νταλί, εκεί όπου βρίσκεται ο νέος ανυποψίαστος και απατηλός κόσμος του σουρεαλισμού».
«Το χειρότερο πράγμα είναι η ελευθερία. Η ελευθερία κάθε μορφής είναι ότι χειρότερο για τη δημιουργικότητα. Ο Νταλί πέρασε δύο μήνες σε φυλακή της Ισπανίας και αυτοί οι δύο μήνες ήταν οι πιο χαρούμενες στιγμές στη ζωή μου».
«Στα τρία μου ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα επτά ήθελα να γίνω Ναπολέων. Η φιλοδοξία μου ποτέ δεν έπαψε να μεγαλώνει. Τώρα πλέον θέλω να γίνω Σαλβαδόρ Νταλί και τίποτα άλλο. Από την άλλη μεριά όμως, αυτό είναι δύσκολο, αφού, όσο πλησιάζω τον Σαλβαδόρ Νταλί, τόσο αυτός απομακρύνεται από εμένα».
«Το κακό γούστο είναι δημιουργικό. Πρόκειται για την κυριαρχία της βιολογίας επί της εξυπνάδας».
«Είναι εύκολο να καταλάβεις αν ένας άνθρωπος έχει γούστο: το χαλί πρέπει να συνδυάζεται με τα φρύδια».
«Ο χρόνος είναι ένα από τα ελάχιστα σημαντικά πράγματα που μας έχουν μείνει».
«Η ζωγραφική είναι η ειλικρινέστερη των τεχνών. Δεν υπάρχει τρόπος να παραπλανήσει. Είναι είτε καλή είτε κακή».
«Σήμερα η προτίμηση για το ελάττωμα είναι τέτοια, που μόνο οι ατέλειες και κυρίως η ασχήμια θεωρούνται ιδιοφυΐα. Όταν μια Αφροδίτη μοιάζει με βάτραχο, οι σύγχρονοι ψευτοεστέτ αναφωνούν: Είναι δυνατό, είναι ανθρώπινο!».
«Το μοναδικό, από το οποίο ο κόσμος δε θα κουραστεί ποτέ, είναι η υπερβολή».
«Η μόνη διαφορά μου με τους σουρεαλιστές, είναι πως εγώ είμαι σουρεαλιστής».

 «Η επιμονή της μνήμης», 1931

«Το όνειρο», 1937

«Γεωπολιτικό παιδί παρακολουθεί τη γέννηση του νέου ανθρώπου», 1943

«Νεαρή παρθένα αυτοσοδομιζόμενη με τα κέρατα της δικής της αγνότητας», 1954

«Ο μεγάλος αυνανιστής», 1929

«Απαλή κατασκευή με βρασμένα φασόλια (προαίσθηση εμφυλίου πολέμου)», 1936

«Το προσωπείο του πολέμου», 1940

«Ζωντανή νεκρή φύση», 1956